Mijn vorige blog ging over vasthouden wat we hebben en de angst om onbekende dingen aan te pakken, want de bekende weg is zo lekker vertrouwd.

Onlangs ben ik enorm uit mijn comfortzone gestapt! Ik volg een programma waarbij je in het kader ‘DOEN’ gaat abseilen van de Euromast. En laat deze dame nu best behoorlijk last hebben van hoogtevrees (al schijnt het volgens een vriend van mij eigenlijk dieptevrees te zijn). Zodra ik de diepte inkijk en het gevoel heb dat ik mogelijk zou kunnen vallen, dan draait mijn maag om en word ik spontaan misselijk!

Nu ben ik wel een doener en niet iemand die uitdagingen snel uit de weg gaat, dus ook deze ultieme uitdaging niet. Op de dag zelf voelde ik toch langzamerhand de spanning wel toenemen. Daarnaast had ik ook echt mijn dag niet, want ik was onwijs moe. Gedrieën zaten we in de auto op weg naar de Euromast. Ik ben achterin gaan zitten en heb mij even afzijdig gehouden om mij zoveel mogelijk op te laden.

Op locatie aangekomen, zag je al diverse figuurtjes via touwtjes naar beneden komen. Gelukkig zijn wij niet de enige, maar slechts een van velen. Met de lift worden we naar boven gebracht, waar mijn lotgenoot en ik in een tuigje worden gehesen. Na een korte instructie moeten we helemaal paraat zijn om onszelf veilig beneden te brengen.

Een jongen na mij had hetzelfde idee als ik. “Mag ik het zelf even proberen, zodat ik kan voelen?” Vraagt hij aan de jongen die de instructie geeft. “Nee”, antwoord hij terug, “dat komt zo vanzelf als je over de rand gaat.” Met een dubbel gevoel vertrouwde ik er maar op dat zijn ervaring met al die abseilers ervoor zorgde dat hij wist waar hij het over had.

En toen was het moment, wij mochten… Ik had al een keer over de rand gekeken, brrr wat hoog! Voorzichtig werd ik over de rand begeleid tot mijn voeten houvast hadden gevonden. “Pak nu met je rechterhand het touw onder je vast.” Maar ik wil die rand helemaal niet loslaten! Heel voorzichtig toch maar mijn hand naar het touw gebracht en ik bleef zowaar hangen. “En breng nu je linkerhand naar de bovenkant van het touw.”

Na 3 keer puffen en moed bijeenrapen, luister ik dan toch braaf naar de jongen boven mij die mij bemoedigend toespreekt en laat mijn enige vastigheid los. “En nu duw je je billen naar achteren, breng je met je rechterhand wat touw omhoog en voel je dat je meer in het touw gaat hangen.” Dit heeft wat meer puffen nodig. Tussendoor krijg ik af en toe de opdracht om te lachen naar de fotograaf, puf puf – smile – puf puf! Als mijn billen dan eenmaal naar achteren zijn, mag ik de rand over. Oh my…!!! Mijn voeten stappen over de glazen ramen van het restaurant en op de achtergrond zie ik vaag de mensen in het restaurant zitten. “Laat je voeten nu maar los en ga helemaal in het touw hangen,” hoor ik boven mij.

En daar hang ik te bungelen op circa 100 meter hoogte. Naast mij hoor ik mijn partner in crime roepen: “Woehoe, dit is geweldig! Kijk om je heen, Kirsten!” Eigenlijk was ik vooral bezig met beneden te komen, dat ik dat nog niet had gedaan. Het uitzicht is mooi, maar het idee dat ik hier aan een koordje bungel en nog een heel eind naar beneden moet… Doelmatig breng ik touw omhoog en zak naar beneden, breng touw omhoog en zak naar beneden. Mijn armen beginnen moe te worden en het gevoel van controle begint te verdwijnen. Mijn hand rechterhand komt vaker met ‘de metalen acht’ in aanraking, mijn linkerhand wordt steeds warmer en mijn haar wappert af en toe tussen het touw. Ik begin mij steeds oncomfortabeler te voelen. Mijn begeleider vraagt mij om te ontspannen, maar als dan mijn linkerarm ook gaat verzuren, besef ik mij dat ik het op pure wilskracht en spierkracht niet ga redden.

Ik wil mijn voeten aan de grond kunnen zetten en vragen wat ik qua techniek niet juist doe, maar al bungelend op grote hoogte slaat de paniek toe. Ik overzie het niet meer en de grond onder mijn voeten is letterlijk weg.

Mijn redder in nood maakt mij aan zich vast en brengt mij zo langzaam steeds dichter naar beneden. Achter mij hoor ik een collega van deze jongen roepen dat het nog wel een heel stuk is naar beneden. Gelukkig is mijn begeleider vol vertrouwen. “Waar kan ik mij vasthouden, ik moet mij ergens vasthouden?” Volgens hem hoef ik mij niet vast te houden, want ik zit vast aan hem. Gevoelsmatig voelt dat bij mij dus anders en mijn hand zoekt houvast. Dat ik blijkbaar zijn bil te pakken heb, vind ik op dat moment niet boeiend. Pas als de grond weer in zicht komt, krijg ik weer een beetje babbels. “Goh, al die vrouwen straks jaloers dat ik je bil mag vasthouden,” gniffel ik. Ik overweeg nog heel even of ik het laatste stukje toch nog alleen naar beneden zal gaan, maar ik besluit dat ik voor nu wel prima hang.

Moraal van het verhaal is natuurlijk niet dat de hulpeloze vrouw in nood de billen van haar redder mag vasthouden, dat is hoogstens een leuke bijkomstigheid. Wat ik hiervan geleerd heb, dat:

• ik gigantisch buiten mijn comfortzone ben getreden;
• ik meer moet luisteren naar mijn gevoel, dus als ik vooraf meer instructie nodig heb ik dat duidelijk moet aangeven en mij niet laat afwimpelen;
• ik het punt waar ik het meest bang voor was zelfstandig voorbij ben gekomen;
• voor mij het overzicht belangrijk is. Dat betekent dat ik of kleinere stappen moet nemen of tussentijds een mogelijkheid moet inbouwen om te herpakken; kijken of ik op de goede weg ben en zo nodig bijsturen;
• het niet erg is om hulp in te schakelen van iemand die meer ervaren is dan ik;
• ik niet te streng voor mijzelf moet zijn, want ondanks dat ik niet volledig zelfstandig beneden ben gekomen, heb ik het toch maar mooi gedaan! En die jongen die voor mij aan de beurt was, die heeft zich teruggetrokken (wat trouwens ook een stoer besluit is om ten overstaande van je vrienden het niet te doen).

Nu is dit wel een heel extreem voorbeeld van uit je comfortzone stappen en dat hoeft natuurlijk niet. Wat zijn manieren om dit ook te doen? Doe in ieder geval iets wat je niet dagelijks doet en wat je eigenlijk altijd naar achteren schuift, omdat er nog zoveel andere dingen zijn die veel gemakkelijker zijn en die ook moeten gebeuren.

• Maak eens een reclamecampagne aan op Facebook;
• Schrijf een blog en publiceer die;
• Pak de telefoon en bel een potentiële klant;
• Ga naar een netwerkbijeenkomst;
• Geef je op voor een training;
• Zet eens een video van jezelf online;
• Post een stelling van jezelf en kijk welke mening anderen daarover hebben;
• …

Als dan blijkt dat je het echt niet leuk vindt of dat je er mogelijk toch niet zo goed in bent, dan kun je een aantal dingen doen:

• Het helemaal niet meer doen, maar niks doen levert sowieso niks op;
• Het vaak doen, want hoe meer je iets doet hoe makkelijker het wordt;
• Er een training voor gaan volgen en jezelf op die manier verbeteren;
• Iemand in de arm nemen die erin is gespecialiseerd.

Het is in ieder geval een mooie manier om jezelf beter te leren kennen. Ik weet voor mijzelf dat dit niet het einde zal zijn van mijn abseilverhaal, alleen ga ik het wel anders aanpakken. Te beginnen met een klimwand die voor mij te overzien is, misschien net wat aan de hoge kant, zodat ik ‘het gevoel’ kan ontwikkelen en mij de techniek eigen kan maken om uiteindelijk weer bovenaan die Euromast te staan en ik mijzelf zonder mannenbillen een weg naar beneden baan.

>> Wat is jouw ervaring met buiten je comfortzone stappen? Doe je het wel of niet en wat zijn je bevindingen hiervan. Waar ligt jouw verbeterpunt en wat ga jij als eerste aanpakken?

Wilskracht alleen is niet voldoende, maar je komt er heel ver mee. Als je boven een bepaald level/hoogte komt, merk je dat wilskracht onvoldoende is. Dan zijn er technieken nodig.

Vrijdag 11 december 2015 geef ik een training waarbij ik daar dieper op inga. Meer informatie volgt nog. Wil je hierover op de hoogte gehouden worden, meld je dan aan voor de PATA-Xpress en ontvang ook nog maandelijks handige tips om onder andere sneller en praktischer te werken.

Veel succes,
Kirsten

Ps. Waardevolle blog? Laat dan ook jouw netwerk hiervan profiteren en deel deze informatie via onderstaande social media knoppen.