Tijdens een seminar werd mij het volgende verhaal voorgelezen. Ik werd hier zo enorm door geraakt, dat ik het jullie niet wil onthouden. Hieronder vind je mijn versie ervan, maar de hoofdlijnen zijn hetzelfde. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden.

Het blonde meisje staat in de winkel met haar moeder. Ze kijkt naar een doosje met een ketting erin van plastic parels. Terwijl ze het puntje van haar vlecht uit haar mond haalt, kijkt ze haar moeder aan: “Ik vind deze wel héél erg mooi, mama!” Haar ogen stralen ervan. Haar moeder kijkt haar liefdevol aan en vertelt haar dochter dat ze binnenkort jarig is en dat ze met haar gespaarde zakgeld en het geld dat ze ontvangt voor haar verjaardag vast de parelketting kan kopen. Tevreden lopen ze naar huis.

Een week later is zit het meisje gespannen aan tafel. De tafel ligt bezaaid met munten, zou het genoeg zijn? Haar moeder knikt: “En je houdt zelfs nog wat over ook.” Het meisje staat te popelen om naar de winkel terug te gaan om eindelijk die mooie ketting te kunnen kopen. In de winkel kan ze haar enthousiasme niet meer verbergen. “Die, die wil ik graag”, roept ze tegen de verkoper terwijl ze blij staat te springen voor de toonbank. Trots geeft ze de verkoper haar zelf gespaarde geld en de verkoper overhandigt haar een mooi, ingepakt doosje met de voor haar zo kostbare parelketting.

Thuis aangekomen weet ze niet hoe snel ze het pakje moet uitpakken en ze kijkt haar moeder smekend aan om de ketting direct bij haar om te doen. Haar moeder pakt haar hand, neemt haar dochter mee naar de gang waar een grote spiegel staat en hangt de ketting voorzichtig om haar hals. Met een vinger wrijft ze zachtjes een blonde lok haar weg uit het gezichtje van haar dochter, zodat de ketting optimaal bewonderd kan worden. Met een grote, trotse glimlach kijkt ze naar haar eigen spiegelbeeld en die glimlach bleef de rest van de week op haar gezicht geplakt.

Als haar vader haar een week later ’s avonds naar bed brengt, vraagt hij aan haar of ze van hem houdt en of ze hem vertrouwt. Verbijstert kijkt het meisje haar vader aan, natuurlijk houdt ze van hem! Maar dan vraagt hij aan haar om hem haar parelketting te geven. De tranen rollen over haar wangen: “Papa, ik houd heel veel van jou maar neem alsjeblieft niet mijn ketting. Je mag mijn lievelingspop hebben die ik van jou heb gekregen, maar alsjeblieft niet mijn ketting.” Haar vader veegt de tranen van haar wangen en zegt dat als ze de ketting niet wil geven, dat ze dat ook niet hoeft te doen. Hij geeft haar een kus en wenst haar een goede nacht.

Een paar dagen later is het weer de beurt aan haar vader om zijn dochter naar bed te brengen. Als het meisje in bed ligt, neemt haar vader haar kleine, zachte handen in zijn grote, ruwe handen en vraagt haar wederom of ze van hem houdt en of ze hem vertrouwd. En of ze hem haar parels wilt geven. Het meisje schudt heel hard nee en de tranen biggelen weer over haar wangen. “Nee papa, ik houdt van mijn parels! Je mag mijn roze koe hebben, die mij altijd beschermt tegen enge dromen, maar alsjeblieft niet mijn ketting!” Haar vader droogt haar tranen en zegt ook vanavond dat ze alleen haar parels aan hem hoeft te geven als ze dat zelf ook wilt.

Ongeveer twee weken later kijkt het meisje haar vader aan. Terwijl de tranen in haar ogen staan, geeft ze het doosje met haar geliefde ketting aan haar vader. “Hier papa, ik houd van jou en als jij mijn ketting graag wilt hebben dan mag jij hem van mij hebben.” Haar vader kijkt zijn kleine meid trots aan en geeft haar een liefdevolle kus op haar voorhoofd. “Wat ben ik trots op jou, lieverd. Blijf even hier wachten, want ik heb iets voor jou”, waarna hij vervolgens naar de gang loopt. Uit de binnenzak van zijn bruine jas haalt hij een klein doosje met een glimmend papiertje erom, dat hij aan het afwachtende meisje geeft. Met het puntje van haar tong uit haar mond peutert ze geconcentreerd het plakband los. Heel langzaam slaat ze het papier weg waar het doosje in zit. Als ze dan eindelijk het doosje opent, ziet ze daar een prachtige parelen ketting in liggen. Alleen zijn dit keer de parels niet van plastic maar zijn het echte parels. Het meisje kijkt haar vader aan, die zelf stiekem een traan uit zijn ogen wrijft, en ze vliegt hem om zijn nek. “Papa, wat mooi! Dit is het allermooiste cadeau wat ik ooit heb gehad!”

Moraal van het verhaal: vaak zijn we zo geneigd om vast te houden aan hetgeen we hebben. Bang om dingen te doen die onbekend zijn, we blijven dan ook graag binnen onze comfortzone. Uiteraard is dat heel veilig en vertrouwd, maar daardoor weten we niet wat er nog voor ons in het verschiet ligt. Misschien wel iets veel mooiers!

>> Heb jij een mooi verhaal of voorbeeld waarbij jij, of iemand die je kent, iets veel mooiers hebt teruggekregen na het loslaten van iets anders? Of dat je een geweldige buitenkans hebt gekregen door het heel anders aan te pakken dan normaal? Super fijn als je dat hieronder met mij wilt delen, ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!

Veel succes,
Kirsten

Ps. Waardevolle blog? Laat dan ook jouw netwerk hiervan profiteren en deel deze informatie via onderstaande social media knoppen.